III

Jeroen was zich helemaal te buiten gegaan in zijn artikel. Het ontbrak er nog maar aan dat hij de foto's had die Herbert graag had willen maken, maar verder bevatte zijn artikel alle details over Diana Verengen, over haar leven en haar familie.
Herbert had zich voorgenomen om eerlijk te zijn: "Mooi stukkie, Jeroen."
"Dank je." Jeroen glánsde. Zijn zwierige lok was nat van het zweet dat ook een zilveren bruggetje op zijn neus vormde. Zijn ogen, anders nors en afwezig, alsof hij altijd bezig was met zaken die jou niet aangingen omdat je ze toch niet zou begrijpen, straalden die dag. Vandaag was hij maar al te graag bereid om tijd voor je vrij te maken. Als je hem maar de hand schudde en hem feliciteerde met zijn artikel. Toevoegingen als 'ik wist wel dat je het kon' of 'goed doortimmerd artikel, man' waren optioneel, maar werd zeer gewaardeerd.
En zeer veel gebruikt. Jeroen was de held van de dag. De oplage van de 'Nieuwe Koerier' was deze week verdubbeld dankzij de achtenveertig punts rampenkop en de unieke foto van een bocht in een rivier, die best wel eens de Reutel zou kunnen zijn en dus best de plek kon zijn waar Diana was gevonden. Er was ook nog een keer de foto geplaatst van 'het huis waaruit Diana verdween zonder een spoor achter te laten' en een onbeschaamde foto van Dick Verengen toen hij uit het mortuarium kwam nadat hij Diana had geïdentificeerd. Dick huilde en deed een halfslachtige poging om de fotograaf af te weren.
Tien tegen één dat Jeroen de fotograaf was geweest en dat het shot drie keer over had gemoeten.
Het artikel stond bol van de voetnoten naar achtergrondartikelen over haar leven, over haar persoonlijkheid en over haar gewoonten. Er was niets of niemand gespaard en aan het einde van de dag wisten de lezers van de 'Nieuwe Koerier' letterlijk alles over Diana.
Behalve dan dat ze zich die ochtend nog helemaal had geschoren...
"Is dat een aanwijzing? Scheer je schaamstreek en je bent een dood lijk?"
Flauwekul.
Herbert zat aan zijn bureautje en staarde naar de half afgemaakte publi-reportage, maar dat werk wilde niet vlotten.
Mafketel had dat gebruikt om aan te geven dat hij niet blufte. Hij had haar gedood en het bewijs was dat hij wist dat ze geschoren was.
"Dus was dat alleen maar een bewijs dat hij niet loog," zei Herbert, "en was het geen puzzelstukje. Wat is dan goddomme wel een puzzelstukje?"
Hij ging de artikelen nog eens na, maar er viel niets op Diana Verengen aan te merken. Ze was een brave huisvrouw. Ze was gelukkig getrouwd. Ze gaf parttime les aan de universiteit in Bovengraven en ze hielp mee met het organiseren van het koninginnedagfestijn en de vijf-mei-viering. Ze was geliefd, geloofd en bejubeld in de kleine gemeenschap. De foto deed haar geen eer aan, vond Herbert. Hier leek ze een strenge vrouw met een bril en een halflang kapsel in één of andere oubollige snit. Een vrouw van dertien in een dozijn, van elf in een tiental.
Wat maakte Diana Verengen speciaal genoeg om haar te vermoorden?
Hij schoof de krant opzij en steunde het hoofd in de handen. In de krant zou hij geen aanwijzing vinden. Dat was allemaal uitgekauwde informatie en hij had iets nieuws nodig.
Hij had een nieuw cassettebandje nodig, maar er was nog niets gekomen.
Mafketel wilde waarschijnlijk eerst weer een vrouw vermoorden. Hij moest het volgende stukje van de puzzel leveren en Herbert kon niets anders doen dan daarop wachten.

Er kwam geen cassettebandje, maar een doos.
Later die middag werd er gebeld en tegen de tijd dat Herbert naar beneden was gerend en de deur had geopend was de straat alweer verlaten. De stoep ook. Enkel die doos stond daar.
Er zat een enveloppe opgeplakt en terwijl hij naar boven liep scheurde hij hem onhandig open.
Hij had zoiets wel verwacht, maar zijn hart sloeg over toen hij de ene enkele zin las:
'Wij zijn een team, Herbert.'
Ging hij hem nu ook al spullen sturen? Tien tegen één dat het belastende spullen waren. Wat zou erin zitten? Het hoofd van Diana Verengen?
Haastig rommelde hij de doos open en vond een iets kleinere box van piepschuim. Tien tegen één dat het een lichaamsdeel was... Wat anders zou je in een piepschuim box doen?
Op het deksel zat wéér een enveloppe met daarin, natuurlijk, een cassettebandje.
Hij aarzelde even, besloot toen dat Mafketel het bandje niet voor niets op het deksel had geplakt en sprintte met de box en het bandje naar boven.
"Zo, Herbertje. Wat vind je hiervan? Een klein cadeautje van mij."
"Het is een lichaamsdeel, of niet?"
"Ik vind dat we elkaar al behoorlijk beginnen te kennen en daar hoort dan een cadeautje bij. Het is een bewijs dat ik je vertrouw. Of eigenlijk..." Mafketel grinnikte even. "Eigenlijk is het een bewijs dat ik je níet vertrouw."
"Het is een belástend lichaamsdeel."
"Maar heel erg eigenlijk... bestaat dat wel? Nu ja, jij bent de taalfilosoof. Ik vind het wel passen: eigenlijk is het een cadeautje, maar heel erg eigenlijk is het een puzzelstukje. We zijn met een puzzel bezig, weet je nog?"
Hij wist het nog.
"Hiermee zou je een heel eind verder moeten komen, Herbertje. Diana is de eerste vrouw en mijn cadeautje zegt heel veel over haar. Te moeilijk?" Mafketel lachte schor. "Je zult er wel komen."
"Op deze manier kom ik er nooit," grauwde Herbert. Hij stak een sigaret op en keek naar de box. Hij wilde weten wat er in zat, goddomme, maar iets zei hem dat Mafketel hem eerst nog iets zou vertellen.
"Maak je geen zorgen als je het nog niet hebt," ging de stem van Mafketel door. "Het is nog te moeilijk. Eén moord is geen moord, zeg ik altijd maar. Op één been kun je niet staan en één zwaluw maakt nog geen zomer."
"Dus er komt er nog eentje? Binnenkort?"
"Ik zal binnenkort weer een puzzelstukje leveren," klonk de stem van Mafketel, "en dan wordt het zaak om op te letten. Dan ontstaat er een verband, zoals ze dat noemen. Je moet een profiel maken, Herbert. Net als ze bij de FBI doen. Misschien moet je een profiler inhuren."
Herbert keek naar de draaiende spoelen en stak langzaam zijn middelvinger omhoog.
"Maar dat zul je niet doen." De stem van Mafketel klonk walgelijk zelfverzekerd. "Jij wilt het alleen oplossen zodat je straks ook alleen alle eer krijgt. Soms, beste jongen, is het niet goed om alles te willen. Misschien moet je Jeroen vragen of hij je wil helpen met het oplossen van de puzzel."
"Jeroen kan nog geen klontje suiker in een kop koffie oplossen, lul de behanger. Ik haal hem er niet bij."
"Zit wel dicht bij het vuur."
Hij drukte kort op REWIND.
"Jeroen zit wel dicht bij het vuur. Hij krijgt de informatie uit de eerste hand terwijl jij het uit de 'Nieuwe Koerier' moet halen."
"Ik krijg informatie van jou," zei Herbert. "Dat is voorlopig genoeg, dank je wel."
"Jij krijgt natuurlijk de informatie van mij. En dat moet meer dan genoeg zijn. Kijk maar eens wat ik voor je gemaakt heb. Het is een belangrijk puzzelstukje, Herbert. Bewaar het goed. Toe maar, kijk er maar naar en laat dan die van jou maar eens werken."
Hij wachtte niet of er nog meer op de band stond. Deze uitnodiging sprak voor zich en hij stortte zich op de box. Hij kreeg met enige moeite het deksel los en haalde diep adem voor hij hem wegtrok.
Het duurde even voor hij de lillende massa herkende, maar toen smeet hij het deksel van zich af en draaide zich zo snel om dat hij omviel en op handen en knieën terechtkwam. Hij kokhalsde en voelde hoe het zweet hem aan alle kanten uitbrak, maar hij hield zijn ontbijt binnen.
Nog maar net.
Daarom had Mafketel gezegd dat hij 'die van jou' maar eens aan het werk moest zetten.
De grijze massa in de box waren de hersenen van Diana Verengen.

volgende hoofdstuk